انتخابات سراسری بریتانیا (۲۰۱۹)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
انتخابات سراسری بریتانیا (۲۰۱۹)
بریتانیا
→ ۲۰۱۷
 ۱۲ دسامبر ۲۰۱۹
۲۱ آذر ۱۳۹۸
 بعدی ←
همهٔ ۶۵۰ کرسی در مجلس عوام
۳۲۶ کرسی موردنیاز اکثریت
مشارکت ۶۷٫۲۳ (کاهش ۱٫۵۷ pp)
  حزب نخست حزب دوم
  بوریس جانسون جرمی کوربین
رهبر بوریس جانسون جرمی کوربین
حزب محافظه‌کار کارگر
رهبر از ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۹ ۱۲ سپتامبر ۲۰۱۵
حوزهٔ انتخابات رهبر آکسبریج و رویزلیپ جنوبی ایزلینگتون شمالی
انتخابات پیش ۳۱۷ کرسی، ۴۲٫۴٪ ۲۶۲ کرسی، ۴۰٫۰٪
کرسی‌های پیش ۲۹۸ ۲۴۲
کرسی‌های پسین ۳۶۴ ۲۰۳
تغییر کرسی‌ها افزایش ۶۶ کاهش ۳۹
درصد رأی ۴۳٫۶٪ ۳۲٫۲٪
نوسان افزایش ۱٫۲ pp کاهش ۷٫۸ pp
  حزب سوم حزب چهارم
  نیکولا استورجن جو سوینسون
رهبر نیکولا استورجن جو سوینسون
حزب حزب ملی اسکاتلند لیبرال دموکرات
رهبر از ۱۴ نوامبر ۲۰۱۴ ۲۲ ژوئیه ۲۰۱۹
حوزهٔ انتخابات رهبر به عنوان رهبر شرکت نخواهد کرد دانبارتونشر شرقی
(شکست خورد)
انتخابات پیش ۳۵ کرسی، ۳٪ ۱۲ کرسی، ۷٫۴٪
کرسی‌های پیش ۳۵ ۲۱
کرسی‌های پسین ۴۸ ۱۱
تغییر کرسی‌ها افزایش ۱۳ کاهش ۱۰
درصد رأی ۳٫۹٪ ۱۱٫۵٪
نوسان افزایش ۰٫۹ pp افزایش ۴٫۱ pp

نقشهٔ حوزه‌های انتخابیه پارلمانی بریتانیا
نخست‌وزیر پیش از انتخابات

بوریس جانسون
محافظه‌کار

نخست‌وزیر برگزیده


۲۸ سپتامبر ۲۰۱۸

انتخابات سراسری بریتانیا در سال ۲۰۱۹ تحت قانون انتخابات سراسری پارلمانی زودهنگام مصوب سال ۲۰۱۹ و در تاریخ ۱۲ دسامبر ۲۰۱۹ برگزار شد. این دور از انتخابات تنها دو سال و نیم پس از انتخابات سراسری که در ژوئن ۲۰۱۷ برگزار شد انجام گرفت. این دوره نخستین انتخابات پس از انتخابات ۱۹۲۳ بود که در ماه دسامبر برگزار گردید.[۱]

روش[ویرایش]

در انتخابات سراسری بریتانیا هر حوزهٔ انتخابیه می‌تواند از طریق روش نخست‌نفری یک نفر را به عنوان عضو پارلمان انتخاب کرده و به مجلس عوام بفرستد. با این روش دولت به طور غیرمستقیم انتخاب می‌شود. دولت را حزب پیروز یا ائتلاف چند حزب انتخاب می‌کنند. در واقع دولت رأی اعتماد اکثریت نماینده‌های انتخابات در مجلس عوام را در اختیار دارد. با این حال گاهی اوقات احتمال دارد دولت به وسیله احزاب اقلیت انتخاب شود.

صلاحیت رأی دادن[ویرایش]

هر تبعهٔ بریتانیا برای شرکت در این انتخابات باید شرایط ذیل را داشته باشد[۲][۳]:

  • برای شرکت در انتخابات از پیش ثبت‌نام کرده باشد؛
  • حداقل ۱۸ سال داشته باشد؛
  • شهروند یکی از کشورهای هم‌سود یا شهروند جمهوری ایرلند (طبق قوانین مربوطه) باشد[۴]؛
  • ساکن محلی در پادشاهی متحد باشد[۵]} یا شهروند بریتانیایی باشد که ساکن کشورهای خارجی است اما در طول ۱۵ سال گذشته برای انتخابات ثبت‌نام کرده است؛
    • شهروند ایرلندی که در ایرلند شمالی به دنیا آمده و شهروند بریتانیایی تلقی می‌شوند، خواه خود را بریتانیایی بدانند یا ندانند، می‌توانند به عنوان رأی‌دهندهٔ فرامرزی تلقی شوند[۶]؛
  • از لحاظ قانونی از رأی دادن منع نشده باشند (برای مثال محکومان زندانی یا مجانین بستری شده در بیمارستان روانی) یا طبق قانون مجاز به رأی دادن نباشند (مثل نمایندگان مجلس اعیان)[۷][۸]

هر فرد باید تا ۱۲ روز کاری پیش از روز رأی‌گیری در انتخابات ثبت‌نام کند.[۹] هر فردی که می‌خواهد به طور ناشناس در انتخابات شرکت کند تا شش روز کاری پیش از انتخابات فرصت ثبت‌نام دارد. افرادی که دو جا سکونت دارند (مثل دانشجویانی که در خانه‌های دانشجویی زندگی می‌کنند و در تعطیلات به منزل خودشان می‌روند) می‌توانند در هر دو حوزه ثبت‌نام کنند اما فقط در یکی از آنها می‌توانند رأی بدهند.[۱۰]

پیش‌زمینه و کارزارها[ویرایش]

از سال ۱۹۲۲ تا کنون احزاب محافظه‌کار و کارگر بریتانیا بزرگترین احزاب بریتانیا بوده‌اند و همهٔ نخست‌وزیران از میان اعضای این دو حزب برگزیده شده‌اند. حزب محافظه‌کار از ۲۰۱۰ تا این انتخابات در رأس قدرت بوده. این حزب در میان سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ با حزب لیبرال دموکرات ائتلاف کرده بود. حزب محافظه‌کار در انتخابات سراسری ۲۰۱۵ تعهد کرد تا یک همه‌پرسی در خصوص خروج پادشاهی متحد بریتانیا از اتحادیه اروپا انجام دهد. این حزب در آن انتخابات اکثریت آرا را به دست آورد. پس از آنکه ۵۱٫۹٪ در مقابل ۴۸٫۱٪ از مردم بریتانیا به خروج از اتحادیه پاسخ مثبت داند، روند خروج از مارس ۲۰۱۷ آغاز شد. در آن هنگام ترزا می که نخست‌وزیر وقت بریتانیا بود یک انتخابات زودهنگام در همان سال برگزار کرد تا پس از پیروزی در آن حمایت لازم برای مذاکرات دولتش با اتحادیه اروپا را به دست آورد. نتیجه این شد که حزب محافظه‌کار توانست اکثریت نسبی را به دست آورد اما نتوانست اکثریت مطلق کرسی‌ها را کسب کند، از این رو مجبور به تشکیل یک دولت اقلیت با همراهی حزب اتحادگرای دموکراتیک گردید. در نهایت نه تنها ترزا می بلکه بوریس جانسون (پیروز انتخابات رهبری حزب محافظه‌کار بریتانیا در ۲۰۱۹)[۱۱][۱۲] نتوانستند نظر اکثریت اعضای پارلمان را در خصوص شرایط خروج مرضی‌الطرفین با اتحادیه اروپا یا خروج بدون توافق جلب کنند.

تعداد نمایندگانی که در طول دوران کاری پارلمان ۲۰۱۷ حزب خود را ترک کردند بی‌سابقه بود. اکثریت آنها به دلیل اختلاف با رهبران احزاب جدا شدند و برخی از آنها حزب یا ائتلاف جدید تشکیل دادند. در فوریه ۲۰۱۹ هشت نماینده حزب کارگر و سه نماینده حزب محافظه‌کار از احزاب خود استعفا داده و با هم حزبی به نام گروه مستقل تشکیل دادند.[۱۳] با این حال پس از آنکه اختلافات بروز کرد این حزب دچار تقسیم و تغییر نام شد به طوری که در نهایت پنج نماینده تحت نام گروه مستقل برای تغییر به رهبری آنا سوبری رفتند. [۱۴][۱۵] دو نماینده به گروهی تحت عنوان مستقلان (که در دوران اوج خود ۵ نماینده داشت) رفتند. یک نماینده هم حزب عدالت اجتماعی بیرکِن‌هد را تشکیل داد. پارلمان ۲۰۱۷ در حالی به پایان خواهد رسید که ۲۰ نماینده که کار خود را با احزاب محافظه‌کار و کارگر شروع کردند در پایان این دوره مستقل شده بودند. در طول این دورهٔ مجلس هفت نماینده از احزاب محافظه‌کار و کارگر به حزب لیبرال دموکرات پیوستند.

مواضع احزاب درباره برگزیت[ویرایش]

احزاب اصلی مواضع مختلفی در خصوص برگزیت (طرح خروج بریتانیا از اتحادیهٔ اروپا) دارند.

حزب محافظه‌کار از خروج با توافق دفاع می‌کند. جانسون (با افزودن متممی به طرح ترزا می) چنین طرحی ارائه داد. این توافقنامهٔ پیشنهادی بخشی از کارزار حزب یادشده در انتخابات است.[۱۶]

حزب برگزیت طرفدار «خروج بدون توافق» است. نایجل فاراژ رهبر آنها از جانسون خواسته که طرح را کنار بگذارد.[۱۷]

حزب ملی اسکاتلند[۱۸]، پلاید کامری[۱۹][۲۰]، گروه مستقل برای تغییر[۲۱] و حزب سبز انگلستان و ولز[۲۲] با خروج از اتحادیه اروپا مخالف هستند و پیشنهاد داده‌اند همه‌پرسی مجددی انجام شود. کارزار آنها در این همه‌پرسی مبتنی بر ماندن در اتحادیه خواهد بود. موضع حزب لیبرال دموکرات نیز تقریباً مشابه است با این فرق که در صورت پیروزی این حزب در انتخابات (که از سوی ناظران بسیار غیرمحتمل خواهد بود[۲۳])، نخست‌وزیر به سرعت اخطار ماده ۵۰ (آگهی خروج یک کشور از اتحادیه اروپا به دیگر اعضا) را پس خواهد گرفت.[۲۴][۲۵][۲۶]

موضع حزب کارگر که در همایش ۲۰۱۹ این حزب به تصویب رسید این است که دولت کارگر در خصوص توافقنامهٔ خروج، مذاکرهٔ مجدد خواهد کرد و سپس توافقنامهٔ نهایی را به همه‌پرسی می‌گذارد.[۲۷] سپس موضع حزب کارگر در خصوص همه‌پرسی بعدی در همایش ویژهٔ دیگری تعیین خواهد شد.[۲۸]

هر چند حزب اتحادگرای دموکراتیک با کلیات توافقنامهٔ خروج از اتحادیهٔ اروپا موافقت دارد اما تا به حال با پیشنهادهای مِی و جانسون مخالفت کرده است و بر این باور است که این توافقنامه‌ها باعث جدایی بین ایرلند شمالی و بقیهٔ خاک پادشاهی متحد ایجاد خواهد کرد.[۲۹][۳۰]

شین فن، حزب سوسیال دموکرات و کارگر (SDLP) و ائتلاف، همگی طرفدار ماندن در اتحادیه هستند. حزب اتحادگرای اولستر (UUP) ماندن در اتحادیه را از قبول طرح جانسون بهتر می‌داند.[۳۱]

احزاب و نامزدهای رقیب[ویرایش]

در انتخابات‌های بریتانیا بسیاری از نامزدها، نمایندگانِ احزاب سیاسی هستند و باید نامشان توسط دفتر ثبت کمیسیون الکتروال احزاب ثبت شود. نامزدهایی که به هیچ حزبی وابستگی ندارند می‌توانند از برچسب «مستقل» استفاده نمایند و یا از هیچ برچسبی استفاده نکنند. در انتخابات سراسری ۲۰۱۷ نمایندگانی از ۷۱ حزب در انتخابات شرکت کردند و ۴۶۲ نفر نیز به صورت مستقل به رقابت وارد شدند. پس از جدایی‌هایی که در احزاب موجود در پارلمان پنجاه و هفتم ایجاد شد، چندین نماینده نیز به عنوان مستقل در انتخابات شرکت کردند.

بریتانیای کبیر[ویرایش]

نام احزاب اصلی که در این انتخابات در سرزمین بریتانیای کبیر شرکت کردند به همراه نتایجی که در انتخابات ۲۰۱۷ به دست آورده بودند به ترتیب تعداد کرسی‌هایی که نصیبشان شد در جدول زیر آورده شده است.

حزب رهبر تاریخ انتخاب رهبر حوزه انتخابیه آخرین انتخابات شمار کرسی‌ها
هنگام انحلال پارلمان 		حوزه رقابت
٪ آرا کرسی
حزب محافظه‌کار بوریس جانسون ژوئیه ۲۰۱۹ آکسبریج و رویزلیپ ٪۴۲٫۴ ۳۱۷ ۲۹۸ پادشاهی متحد بریتانیا
حزب کارگر جرمی کوربین سپتامبر ۲۰۱۵ ایزلینگتون شمالی ٪۴۰٫۰ ۲۶۲ ۲۴۴ انگلستان، ولز و اسکاتلند
حزب ملی اسکاتلند نیکولا استورجن نوامبر ۲۰۱۴ شرکت نمی‌کند ٪۳٫۰ ۳۵ ۳۵ اسکاتلند
حزب لیبرال دموکرات جو سوینسون ژوئیه ۲۰۱۹ دانبارتونشر شرقی ٪۷٫۴ ۱۲ ۲۱ انگلستان، ولز و اسکاتلند
پلاید کامری آدام پرایس سپتامبر ۲۰۱۸ شرکت نمی‌کند ٪۰٫۵ ۴ ۴ ولز
حزب سبز انگلستان و ولز
  • سپتامبر ۲۰۱۸
  • سپتامبر ۲۰۱۸
 شرکت نمی‌کند ٪۱٫۶ ۱ ۱ انگلستان و ولز
گروه مستقل برای تغییر آنا سوبری ژوئن ۲۰۱۹ بروکستو حزب جدید ۵ انگلستان
حزب برگزیت نایجل فراژ مارس ۲۰۱۹ شرکت نمی‌کند حزب جدید ۰ آندسته از کرسی‌هایی که در انگلستان، اسکاتلند و ولز توسط حزب محافظه‌کار تصاحب نشدند.[۳۲]

نظرسنجی‌ها[ویرایش]

نمودار زیر نتایج نظرسنجی‌هایی که بیشتر در بریتانیای کبیر انجام شده‌اند را نشان می‌دهد. بازه‌ی زمانی این نظرسنجی از ابتدای ۲۰۱۷ تا کنون است. وضعیت هر خط در هر نقطه نشان‌دهندهٔ نتایج ۱۵ نظرسنجی اخیر است.

نظرسنجی انتخاباتی بریتانیای کبیر؛ خطوط هر ۲۸ روز یک بار حرکت می‌کنند.
  محافظه‌کار
  کارگر
  لیبرال دموکرات
  حزب برگزیت
  حزب ملی اسکاتلند و پلاید کامری
  سبزها
  حزب مستقل برای تغییر
  حزب استقلال پادشاهی متحد

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Chris Hanretty (29 October 2019). "Why UK election outcome is impossible to predict". Politico Europe. Retrieved 29 October 2019.
  2. ↑ "Representation of the People Act 1983, Section 1". Legislation.gov.uk. Retrieved 26 April 2017.
  3. ↑ "Types of election, referendums, and who can vote - GOV.UK". www.gov.uk. Retrieved 18 April 2017.
  4. ↑ "Representation of the People Act 1985, Section 1". Legislation.gov.uk. Retrieved 24 May 2019.
  5. ↑ "How to Register to Vote If You're Homeless". Crisis. Retrieved 30 October 2019.
  6. ↑ "Electoral Office of Northern Ireland - Overseas Elector registration". Archived from the original on 30 اكتبر 2019. Retrieved 8 November 2019. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  7. ↑ "House of Lords Act 1999". Legislation.gov.uk. Retrieved 4 June 2017.
  8. ↑ "House of Lords Reform Act 2014, Section 4". Legislation.gov.uk. Retrieved 4 June 2017.
  9. ↑ Electoral Commission: Deadline for registration ahead of an election.
  10. ↑ "Guidance for Electoral Registration Officers (Part 2 –The registration framework)" (PDF). The Electoral Commission. June 2019. p. 12 (para 3.21). Archived from the original (PDF) on 16 December 2019. Retrieved 2 September 2019.
  11. ↑ "Theresa May to resign as prime minister". BBC News. 24 May 2019. Retrieved 24 May 2019.
  12. ↑ "Boris Johnson wins race to be Tory leader and PM". BBC News. 23 July 2019. Retrieved 31 October 2019.
  13. ↑ "Three Tory MPs join breakaway group". BBC News. 20 February 2019. Retrieved 20 February 2019.
  14. ↑ Schofield, Kevin (29 March 2019). "The Independent Group becomes 'Change UK' to stand in European elections". PoliticsHome. Retrieved 29 March 2019.
  15. ↑ Woodcock, Andrew (6 August 2019). "Independent Group calls for new members to become 'fully fledged political party'". The Independent (به انگلیسی). Retrieved 5 September 2019.
  16. ↑ "In election pitch, UK PM Johnson backs his deal over no-deal Brexit". CNBC (به انگلیسی). 2 November 2019. Retrieved 2 November 2019.
  17. ↑ Stewart, Heather; Proctor, Kate (1 November 2019). "Boris Johnson faces threat of Brexit party battle in every seat". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2 November 2019.
  18. ↑ "What is the SNP's plan for Brexit?". Scottish National Party. 24 January 2017. Archived from the original on 30 November 2019. Retrieved 8 November 2019.
  19. ↑ "Independence referendum for Wales if Brexit goes ahead without People's Vote". Plaid Cymru (The Party of Wales). 26 April 2019. Archived from the original on 30 November 2019. Retrieved 8 November 2019.
  20. ↑ "Plaid Cymru: European Election Manifesto 2019" (PDF). Retrieved 26 May 2019. A vote for Plaid Cymru in the European elections on 23 May will be a vote for Wales to stay inside the European Union
  21. ↑ Sandeman, Kit (7 November 2019). "Lib Dems will not stand in Broxtowe against Anna Soubry, party confirms". Nottingham Post. Retrieved 7 November 2019.
  22. ↑ "Green Party calls for People's Poll to reverse 'calamitous Brexit'". The Green Party. 3 March 2018.
  23. ↑ Walker, Pete (2019-09-15). "Lib Dems pledge to revoke Brexit without referendum". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2 November 2019.
  24. ↑ "Brexit". Liberal Democrats. 17 April 2018.
  25. ↑ Walker, Peter (15 September 2019). "Lib Dems pledge to revoke Brexit without referendum". The Guardian. Retrieved 8 November 2019.
  26. ↑ "Party-by-party guide to the UK's European elections". BBC News. 22 May 2019.
  27. ↑ Mason, Rowena; Rankin, Jennifer (2019-09-23). "What does Labour vote signify about where it stands on Brexit?". The Guardian (به انگلیسی). ISSN 0261-3077. Retrieved 2 November 2019.
  28. ↑ McCluskey, Len; Ward, Dave; Whelan, Mick (2 November 2019). "Labour's Brexit policy is clear. The shadow cabinet must get behind it". New Statesman (به انگلیسی). Retrieved 2 November 2019.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  29. ↑ McCormack, Jayne (28 March 2019). "Brexit: DUP confirms it will not back withdrawal deal". BBC News. Retrieved 8 November 2019.
  30. ↑ "DUP says PM 'too eager to get deal at any cost'" (به انگلیسی). 2019-10-17. Retrieved 2 November 2019.
  31. ↑ McCormack, Jayne (29 October 2019). "NI parties set for third poll of 2019". BBC News. Retrieved 8 November 2019.
  32. ↑ "General election 2019: Brexit Party will not stand in Tory seats". 11 November 2019. Retrieved 11 November 2019.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=انتخابات_سراسری_بریتانیا_(۲۰۱۹)&oldid=38649717»